διαμονητήριος

-α, -ο

σχετικός με τη διαμονή σε έναν τόπο

το ουδ. ως ουσ. το διαμονητήριο(ν)

α) τόπος διαμονής

β) έγγραφη άδεια παραμονής (αλλοδαπού σε έναν τόπο, επισκέπτη στο Άγιο Όρος κ.λπ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. Η λ. μαρτυρείται από το 1871 στο Ελληνογαλλικό Λεξικό τού Αγγέλου Βλάχου].